چرا افراد باهوش ، دوستان کمتری دارند ؟!
چرا افراد باهوش ، دوستان کمتری دارند ؟!
یک نتیجه گیری بزرگ …
هر چه فرد باهوش تر باشد، افزایش دوستان نزدیک او را ناخشنود تر می کند.
افراد باهوش اگر دفعات بیش تری دوستان خود را ببینند و وقت بیش تری برای آن ها بگذارند ناخشنودی شان افزایش پیدا می کند.
گروهی از روانشناسان و محققان سنگاپوری در پژوهش جدیدی که ماه پیش در یک نشریه بریتانیایی منتشر کرده اند به دنبال پاسخ به این پرسش بوده اند که چرا برخی از جوامع و مردم مختلف از دیگران شادتر هستند و لذت بیش تری از زندگی خود می برند.
اولین مشاهده این پژوهش از میان ۱۵ هزار نفر این است که هر چه تراکم جمعیت در منطقه ای افزایش پیدا کند میزان رضایت افراد از زندگی کاهش پیدا می کند.
البته تاثیر این تراکم در افراد با هوش کمتر دو برابر افراد دارای IQ بالاتر است.
از طرفی هر چه روابط اجتماعی یک فرد بیش تر می شود و دوستان نزدیک بیش تری پیدا می کند رضایتش از زندگی بیش تر می شود.
با این حال در این مورد استثنایی وجود دارد و آن هم افراد باهوش هستند.
مطابق این تحقیق این نسبت در مورد افراد باهوش معکوس می شود و از همین رو هر چه فرد باهوش تر باشد، افزایش دوستان نزدیک او را ناخشنود تر می کند.
یکی دیگر از نتایج قابل توجه این تحقیق مقایسه شادی و رضایت از زندگی در شهرها و روستاها است.
ساکنان مناطق روستایی بیش ترین رضایت از زندگی را در مقایسه با افراد دیگر دارند.
پس از آن ها افراد حاشیه نشین شهری رضایت بیش تری دارند و پس از این دو گروه نیز، مردم شهرهایی با جمعیت زیر ۲۵۰ هزار نفر و بالای ۲۵۰ هزار نفر.
هر چه از مناطق روستایی به سمت شهرهایی با جمعیت بیش تر می رویم میزان شادی مردم نیز کاهش پیدا می کند.
چرا رضایت در شهرهای پرجمعیت، علی رغم وجود امکانات بیشتر کم است؟
موسسه بروکینگز که در مورد اقتصاد شادی تحقیق می کند در جواب به این سوال می گوید:
«افراد باهوش وقت خود را به اهداف بلند مدت تری اختصاص می دهند. کارهایی مانند تحقیقات بر روی یک سرطان خاص و یا نوشتن رمانی جذاب. با پیگیری روابط دوستانه بیش تر توسط این افراد، اهداف درازمدت شان تحت تاثیر قرار می گیرد و این موضوع برای آنها اصلا خوشحال کننده نیست.»
در عین حال افراد باهوش به دلیل IQ بالاتر توانایی بیش تری برای حل مشکلات داشته و آشفتگی کم تری نسبت به افراد دیگر دارند. از همین رو ارتباطاتشان نیز کم تر است...
